smitha kevina rady, porady i radowanie się bytem darowanym po kollapsie, które w praktyce przekładają się na jeden krótki apel: do. it. yourself.

prawda, że mądre? prawda, że piękne? prawda, że dobre? a jakie odkrywcze.. why you look at me, that's how we kick on the punk rock scene back in the eighties, kid!

(a dziś w podobny sposób składamy meble z ikei)

jeszcze nie wiem czy mi się podobały te nowe stare teksty pod stare stare schematy, tam że nic ze swoim tak zwanym życiem nie robimy i jest fajnie, a potem jest niefajnie, a potem coś wspólnie robimy i znowu jest fajnie, a potem jest niefajnie, ale potem znowu jest fajnie, i tak dalej, i tak dalej..

z przełomową scenką dramatyczną typ motywacyjna dupokopaczka gadana w drugim akcie jak zwykle na podorędziu (monolog dantego) i odzyskiwaniem utraconych oczywistości na finale, który to wszystko spaja, chociaż nie powinno go tam w ogóle być, mieć miejsca.

wszystko to już było i było równie dobre, a nawet dużo lepsze. pomysł na kontynuację - zróbmy film o tym jak robimy film o sobie - idzie po linii najmniejszego oporu; niczego bohaterom nie dodaje, po prostu pasożytuje na oryginale umieszczając scenki, które wszyscy bardzo dobrze znamy, w nowej dekoracji. żerowanie na nostalgii miast zdobywać nowe szczyty, chamskie i bezceremonialne, naskórkowe, trochę żadne. chodzi o to, żeby było fajnie, żebyśmy się napowywzruszali. i tyle.

sporo śmierci przy tym gdzieś tam po drodze się trafia, w warunkach kontrolowanych oczywiście, monologów na poły zabawnych, na poły rozpaczliwych, gestem szerokim, ściegiem głupio-mądrym, przemawiań mu tam do rozsądków, inflo-bujdo-ględów, i to też jest fajne.

w ogóle fajnie jest znowu pobyć sobie z tymi bohaterami, i równie fajnie jest żegnać się z nimi. jeżeli jedynym sposobem zaprzestania dalszego rozmnażania się bytów z naszej przeszłości (które obecnie znaczą znacznie mniej niźli kiedyś znaczyły) (i winny pozostać tam gdzie się narodziły) ponad konieczność ich istnienia będzie zasiedlanie grona beztroskiej większości, to niechże tam oni odchodzą sobie (kolorowo) ciurkiem jeden za drugim, a im podróż lekką będzie.

chociaż z drugiej strony: Clerks IV w zaświatach, Clerks V w kosmosie, Clerks VI mit Batman und Jason kontra Freddy versus Michael Mechajackson i Guma Balonowa Turbo, czemu nie? ta seria tak bardzo odeszła od pierwotnych założeń i ustawień fabrycznych, zaś sam smith odleciał w komiksiarskie abstrakcje (harley queen? jak można nazwać własną córkę harley queen?), że tu właściwie mogłoby zdarzyć się wszystko, nawet dinozarły, i to już nikogo nie zdziwi.

i to też będzie mój jedyny zarzut wobec niego: że tu może zdarzyć się wszystko. nawet dinozarły. i to już nikogo nie zdziwi.

albowiem tak bóg umiłował świat swój i majętność całą, iż zesłał nam stevena spielberga (son!), a jak głosi puenta pewnego filmu stevena spielberga z lat dziewięćdziesiątych (oraz każdej kolejnej jego części) (oraz każdej innej kolejnej części dowolnego horroru amerykańskiego tudzież filmu superbohaterskiego) (a także wszystkiego innego wszędzie w ogóle) (Halloween Ends: New Beginning coming soon to your movie theatre!): życie znajdzie sposób. poczekajmy.